Ía
ser un inverno frío ese que chegaba con vento do sur. Vento do mar.
Vento da Terra, con cheiro a fume de carozo e a caldo da avoa. Un
inverno de neve na rúa. De luvas nas mans, desas que non discriminan
por dedos, que aquí collen todos xuntos. Luvas coas que só se pode
contar ata catro.
Un
inverno en branco e negro ese que viña, sí. Pero tamén un inverno
de cor. Especialmente na punta dese pequeno nariz
que agora ule ese ar da Terra. Ar dunha costa que quere volver ser
verdescente. E o nariz nota que xa comezaron a medrar as primeiras árbores de volta. E sospeita. E fai
ben. Porque así como sabe unha cousa, sabe a outra: todo vai volver
suceder outra vez. Cousas do demo. Cousas da xente.
Pero por moito frío que pase no inverno escandinavo prefire que o lume
quede no lar, ó outro lado do mar. Que o único que arda sexan eses
carozos secos. Que as lapas lamban a pota, nada máis, e que a única
forma de se queimar sexa por non querer esperar a que ese caldo que
ferve enfríe un pouco.
ENCANTAMEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEE!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
ResponderEliminar